De kwantumtheorie
mbt de biochemie
Laatste bijwerking : 2023-05-10
Tot op heden zijn de biologie en de fysica dienstbaar geweest aan inzichten die werden geformuleerd door Isaac Newton, de vader van de moderne fysica. Hieruit groeide een wereldbeeld op basis van afzondering. Newton heeft een stoffelijke wereld beschreven waarin afzonderlijke materiedelen gehoorzamen aan bepaalde bewegingswetten door tijd en ruimte. Als een machine... Voordat Newton zijn bewegingswetten formuleerde, had ook de Franse filosoof René Descartes al een destijds revolutionair idee geïntroduceerd, die inhield dat wij – vertegenwoordigd door ons denken – los stonden van de levenloze, inerte materie van het lichaam, dat simpel een soort geoliede machine was. De wereld bestond dus uit massa’s concrete kleine, afzonderlijke objecten die zich op voorspelbare manieren bewogen. Het meest uitzonderlijke object daaronder was de mens. Wij stonden als het ware ”buiten” het universum en keken naar ”binnen”. Ons denken of bewustzijn stond dus los van ons lichaam, en van het universum.
Darwin met zijn evolutietheorie roept daarbij nog het beeld op van het leven als een toevallig en zinloos bestaan. Wij zijn niet meer dan een evolutionaire toevalligheid, waarbij het niet draait om delen en onderlinge afhankelijkheid, maar om een wereld waarbij alleen de besten overleven. En als wij er in slagen te overleven dan staan we eenzaam aan de top van de evolutionaire piramide.
Deze paradigma’s (de wereld als een gigantische machine en de mens als een overlevingsmechanisme) leidden wel tot een technologisch meesterschap over het universum maar leverden weinig waarachtige kennis op : op de vragen hoe denken wij, hoe is het leven begonnen, waarom worden we ziek, hoe is het mogelijk vanuit één enkele cel een volledig gevormde mens te laten uitgroeien of wat gebeurt er met ons bewustzijn na de dood kwam geen inzicht noch antwoord.
Alles wat leefde gehoorzaamde aan de wetten van Newton en Descartes, en deze visie vormde de basis voor alle moderne geneeskunde en biologie. Zelfs de biochemie is voor haar functioneren afhankelijk van het Newtoniaanse wereldbeeld.
In het begin van de twintigste eeuw echter, door de ontdekkingen van de kwantumfysica, kon het universum worden begrepen als een dynamisch stelsel van onderlinge, wederkerige samenhangen : materie (en energie) was één en ondeelbaar. Beter nog : materie was energie.
Plotseling nam de mens in elk fysisch gebeuren een centrale positie in. Volgens de kwantumfysica is onze verwevenheid met de stof cruciaal : subatomaire deeltjes bestonden in alle mogelijke toestanden totdat ze door ons werden verstoord door waarneming of meting. Subatomaire deeltjes waren geen concrete, minuscule objecten maar vibrerende en onbepaalde pakketjes van energie, die onmogelijk exact kon worden gekwantificeerd of op zichzelf begrepen, los van het overige. Het waren in feite ”schizofrene” verschijnselen, die zich nu eens gedroegen als deeltje (een ding in een beperkte ruimte) dan weer als golfje. Of gelijktijdig als golfje én als deeltje.
Bovendien waren kwantumdeeltjes overal op hetzelfde moment : er waren geen bepaalde locaties (non-localiteiteigenschap), alleen maar een waarschijnlijkheid dat een deeltje, zoals een elektron, zich op een bepaalde plaats zou bevinden (onzekerheidsprincipe). Kortom, naarmate dieper werd doorgedrongen in de materie, bleek er geen materie met een concrete massa meer te bestaan. In plaats daarvan was het een massa voorlopige golfjes die allemaal tegelijk worden waargenomen. Subatomaire deeltjes hadden op zich geen enkele betekenis; zij konden uitsluitend worden begrepen binnen de context van hun relaties.
Kwantumfysica is daarbij slechts een poging om alles wat zich afspeelt op microniveau wiskundig weer te geven : een golffunctie is namelijk niets fysisch, het is geen realiteit. Ze bevat de informatie die wij hebben over de realiteit. We kunnen wel zeggen wat de waarschijnlijkheid is dat een deeltje zich bij een meting hier of hier (of daar) bevindt, maar meer weten we niet. De golffunctie bepaalt wat de waarschijnlijkheid is dat je deze of gene uitkomst zal verkrijgen...
Het onzekerheidsprincipe impliceert dat geen enkel deeltje zich ooit in een toestand van volmaakte rust bevindt, maar continu in beweging blijft onder invloed van een soort ”basisveld” van energie (kwantumenergieveld) dat in onophoudelijke wisselwerking is met de subatomaire materie. De alle-mogelijkhedenstatus van ongeacht welk kwantumdeeltje (een golfje) vervalt tot een vast deeltje zodra het wordt waargenomen of gemeten. Dit veronderstelt een participerende relatie tussen de waarnemer en het waargenomene : kwantumdeeltjes bestaan in tijd en ruimte als een mogelijkheid (of ”golfje”) waarna de waarneming of meting het ”golfje” dwingt om tot een vaste staat (deeltje) te vervallen. Dit wekt het vermoeden dat de waarnemer het waargenomen object in het bestaan roept. Niets in het universum bestaat als een feitelijk ding. Het zijn wij die op ieder ogenblik onze wereld scheppen.
Subatomaire deeltjes vertonen ook een fluctuatiebeweging (sidderbeweging): een deeltje in het kwantumenergieveld begint te fluctueren als gevolg van zijn wisselwerking met dat veld ; twee deeltjes hebben niet alleen hun eigen fluctuaties maar worden beïnvloed door het veld dat wordt gegenereerd door allerlei andere deeltjes die ook hun fluctuaties hebben. Een van de hoofdregels van de elektrodynamica zegt dat een fluctuerend geladen deeltje een elektromagnetisch stralingsveld uitzendt. Dit betekent dat er naast het primaire kwantumenergieveld nog massa’s secundaire velden moeten bestaan.
In de kwantumwereld oefenen kwantumenergievelden niet door middel van krachten invloed uit, maar door middel van uitwisseling van energie. Deze constante uitwisseling van energie is een intrinsieke eigenschap van deeltjes, zodat zelfs ”echte deeltjes” niet meer zijn dan een kleine samenballing van energie die heel even uit het onderliggende veld opduikt en er even later terug in verdwijnt. Deze emissie en resorptie doen zich voor onder alle kwantumdeeltjes in het heelal. Het kwantum is hierbij een soort opslagplaats van alle velden, alle fundamentele energietoestanden en alle virtuele deeltjes.
Het bestaan van het kwantumenergieveld impliceert dat alle materie in het universum door middel van golven met alle materie verbonden is, golven die zich uitbreiden door tijd en ruimte en zich tot in het oneindige kunnen voortzetten om een deel van het universum met elk ander deel te verbinden. Het kwantumenergieveld is een verklaring voor de stabiliteit van atomen en dus van alle materie : elektronen, gebalanceerd in exact de juiste omloopbaan, staan continu in dynamisch evenwicht energie af of onttrekken energie van het kwantumenergieveld. Elektronen krijgen hun energie om in beweging te blijven zonder trager te worden omdat zij energie ”bijtanken”. Alle bewegingen van alle deeltjes in het universum dragen op hun beurt bij tot het regenereren van het kwantumenergieveld, bijvoorbeeld bij een elektron door afgifte van energie bij het wippen van de ene baan in de andere.
Het onzekerheidsprincipe, de dualiteit golf/deeltje en de fluctuerende beweging van deeltjes, het houdt allemaal verband met de wisselwerking tussen materie en het kwantumenergieveld. Alles wat je kunt beet pakken, het maakt niet uit hoe groot de dichtheid ervan is, of hoe zwaar of hoe groot het object is, op het meest fundamentele niveau komt het erop neer dat alles een samenballing is van elektrische ladingen, die een wisselwerking onderhoudt met een achtergrond van elektromagnetische en andere energetische velden. Massa is dus niet het equivalent van energie, het is energie (lading). In de vergelijking van Einstein, E = mc2, is E dan de hoeveelheid energie nodig om het verschijnsel dat wij massa noemen te veroorzaken. Dat betekent dat er geen twee elementaire fysische entiteiten (het immateriële en het materiële) bestaan, maar slechts één : energie.
Toegepast op de biologie, dus op grotere schaal, moet het organisme worden gezien als een eerder complex weefsel van energievelden in een soort dynamische wisselwerking met onze chemisch-cellulaire systemen, waarbij het (menselijk) bewustzijn optreedt als een soort organiserend beginsel. Op het meest fundamentele niveau zijn levende wezens (ook de mens) een samenballing van kwantumenergie (deeltjesenergie) die onophoudelijk informatie uitwisselt met het kwantumenergieveld. Dit veld, en niet genen of ziektekiemen, is de kracht die uiteindelijk bepaalt of wij gezond of ziek zijn, en het is deze kracht waarmee we moeten resoneren, verbinding krijgen, om te kunnen genezen.
Noot :
De basisprincipes van de kwantumfysica worden vandaag algemeen aanvaard door de wetenschappelijke wereld en zijn terug te vinden in tal van concrete toepassingen : medische beeldvorming met MRI (magnetic resonance imaging, vroeger NMR (nuclear magnetic resonance) genoemd), diodes, transistoren, elektronenmicroscoop, laser, laatste generatie computers... : allemaal ingeburgerde toepassingen van deze theorie.
Op gezondheidsgebied echter helemaal niets. Nochtans zou je verwachten dat onderzoekers behandelingen zoals homeopathie of met elektromagnetische stralen aan deze nieuwe fysicavorm zouden toetsen. Deze kwantumwereld had hen moeten uitnodigen de basisprincipes van "energetische" geneeskundevormen zoals de Chinese en Ayurveda te herbekijken, technieken zoals meditatie en zelfgenezing te bestuderen, zich wat te verdiepen in zaken zoals aura, celgeheugen, biologisch decodering of in de werken van Masaru Emoto...
Niets, helemaal niets! Waar halen wij het te geloven dat ons lichaam enkel chemische producten nodig heeft om beter te functioneren?
Nochtans :
Is het van belang te begrijpen dat beiden, lichaam en geest, zowel de fysische als psychische hygiëne vitaal belangrijk zijn ! Kwantumfysica heeft reeds duidelijk aangetoond dat een deeltje en energie (golf) eigenlijk hetzelfde zijn : materie als gecondenseerde energie (zoals Einstein ons leerde) ; hun (onweerlegbare) onderlinge verwisselbaarheid is al een aanwijzing hoe belangrijk de tandem materie en niet-materie (dus fysiek en psyche) voor onze gezondheid wel is.
